Sinterklaasintocht in Almelo

Talloze nieuwsgierige blikken tuurden verwachtingsvol over het water. Behalve de reddingsbrigade zag men niets. Een groepje danspieten slaagde onder vrolijke muziek en een mysterie rondom een verloren sleutel slechts deels om de aandacht af te leiden. Het kleine jongetje met de Pietenmuts op vaders schouders naast me vatte de spanning treffend samen: ‘Sinterklaahaaaas!’ 

De lucht was straalblauw en de zon scheen alsof het zomer was.

Een kano gleed kalmpjes onder de Javabrug door. Een groepje vrolijk zwaaiende Pieten die kruidnoten richting het publiek strooiden, vaarde door het kanaal. Ze werden warm onthaald. Ik vroeg me af of de intocht dit jaar niet vanaf een boot, maar per duikpak zou plaatsvinden. Dat was een stunt geweest.

Een kleine rode reflectie op het water, nog heel ver van onder de brug. De Pieten van net bleken dus een listige afleidingsmanoeuvre. ‘Hey, zie je dat onder de brug? Kijk eens goed. Wie zou dat zijn denk je?’ vroeg papa aan zijn zoontje.

De brug ging open en een bont versierde boot vaarde het water in. Volgeladen met pakjes, vrolijke Pieten en een enthousiast zwaaiende Sinterklaas, zijn golvende witte baard opgelicht door de zon. Het publiek werd wild en het jongetje naast me gilde de longen uit z’n lijf, alsof hij ervan overtuigd was dat Sinterklaas twee gehoorapparaten nodig had. 

‘Hij ziet je wel hoor,’ zei z’n vader nog. Hij had gelijk, bleek toen de witte handschoen vrolijk onze kant op zwaaide. Dat maakte z’n schorre stem ’t meer dan waard.