Dry February en het Almelose uitgaansleven

Op 1 januari ben ik een uitdaging aangegaan: in januari en februari geen alcohol. Het besluit had ik genomen om mijn patronen te doorbreken en vragen te stellen bij situaties die ik als vanzelfsprekend zag, zoals dat speciaalbiertje dat ik mezelf op zaterdag gunde. De La Chouffe van begin december ligt nog in de koelkast, het vrolijke kaboutertje onaangeroerd.  

Neem bijvoorbeeld alcohol en uitgaan, twee dingen die voor mij bij elkaar horen als monchoutaart en kersen. Als ik in mijn geheugen moet graven naar de laatste keer dat ik volledig nuchter de club in ben gegaan, dan moet ik een jaar of 18 zijn geweest en had dat te maken met een belofte aan mijn opa en oma die me het rijbewijs cadeau zouden doen als ik de drank links liet staan.  

Afgelopen weekend en meer dan twaalf jaar later werd dus de tweede keer. Op naar het Amaliaplein, waar in The Shamrock het 80's en 90's feest werd gehouden. In de Irish pub is plek voor iedereen. De sfeer is gemoedelijk en toegankelijk, zonder overstemmende herrie die pijn aan je oren doet. Ik zit aan de chocomel met slagroom, momenten voordat het feest losbarst.  

Wanneer de DJ z'n platen draait, is de dansvloer in eerste instantie kaal. Een oudere man bijt het spits af met kalme en elegante bewegingen, waarna een paar dames volgen. Als het bij een bijzonder dansbaar nummer begint te kriebelen, waag ik het er ook op. Ik hou van dansen. Op de dansvloer voel ik me vrij en zorgeloos. Bonuspunten als het nog net rustig genoeg is dat je je kont kan keren zonder per ongeluk je ellenboog in iemands zij te rammen. Ik zie een bekende, wissel een dansje uit met de oudere man. Geen moment heb ik me onveilig gevoeld en weet in nuchtere staat alles intenser en zowaar mooier te beleven. Ook mijn gezelschap heeft het naar hun zin gehad. Uiteindelijk was de avond kort, maar krachtig.  

Later zie ik op de website van The Shamrock een mooi filmpje van een goed gevulde dansvloer.  

Da's nog eens een toffe avond uit.