Blog: de zoete kruimels van de Almeloreep

Jij hebt haviksogen, zei mijn oma altijd. Of het nou ging om kinharen opsporen (en verwijderen) of dat ieniemienie briljantje van de keukenvloer rapen dat ik zelf van mijn ring had geslagen, wat ze zei kwam niet uit de lucht vallen.  

Ik durf zelfs met enige voorzichtigheid te beweren dat mijn ogen mijn gebrekkige reuk compenseren. Dat is namelijk de enige verklaring die ik heb als ik in no time al het lekkere eten in een ruimte lokaliseer en opsla in een speciale kamer in mijn geheugen. 

Vanochtend had ik dan ook binnen minuten het overgebleven stukje van de Almeloreep op de keukentafel gevonden op mijn werk. Mijn collega's vonden het heerlijk, al had je een mes nodig om het robuuste stuk chocola een koppie kleiner te maken. Het is een prachtig product. Het reliëf van de Almelo skyline geeft de reep die luxe uitstraling die het verdient. Niet dat mijn onderbewuste daar vanochtend veel boodschap aan gaf; die wilde gewoon zo gauw mogelijk chocola naar binnen schuiven. Prioriteiten.  

Eerlijk is eerlijk: het begon vrij beschaafd. Ik sneed er kleine blokjes vanaf en maakte mezelf zes keer wijs dat dit stukje toch echt het laatste was. Ik gaf mijn collega's zelfs een paar uur de tijd om de rest op te smikkelen. 

De reep was voor de middagpauze op.  

Ben je nieuwsgierig geworden en wil je ook weten wat nou the fuss is over de Almeloreep, check de pagina van Uit In Almelo voor alle nieuws rondom de reep of probeer hem zelf eens bij chocolaterie, koffie- en theespeciaalzaak Torino op de Koornmarkt (tegenover Hilarius Broekhuis).